vrijdag 31 juli 2009
donderdag 30 juli 2009
vrijdag 24 juli 2009
De brokstukken van Hong Da
Vandaag zijn we naar Hong Da geweest. Een klein bergdorpje in Sichuan. Daar was een grote chemicaliënfabriek gevestigd die volledig is verwoest door de aardbeving. De werknemers en hun families woonden daar ook, en vele gewonden en doden waren het gevolg. De brokstukken en de locals die daar nog in tentjes wonen maken indruk. Het is dag drie en we zien nu eigenlijk voor het eerst de vreselijke gevolgen van de aardbeving van 12 mei 2008.
Ook het feit dat het een chemicaliënfabriek is geweest maakt het wrang. Wat ligt er nog en wat zijn de gevolgen voor de toekomst. Er wordt nu nog gewerkt aan puinruimingen, meer dan een jaar later. Onvoorstelbaar voor ons, maar in China en de moeilijk gelegen gebieden niets anders dan waar.
We spreken met bewoners van het gebied. Gedeeltes van gezinnen die het drama hebben overleefd leven in zelfgebouwde tentjes, ze krijgen een kleine financiële bijdrage van de overheid. Ook zijn er kleine blauwe tentjes die ze krijgen van het Rode Kruis.
Wat mij schokte is dat alle mensen die we spreken de overheid prijzen voor hun inzet na de aardbeving. In de westerse media heerst het idee dat het de schuld is van de overheid, maar zelfs mijn buddy Alex heeft grote respect voor de 'government'. 'I think only poor people complain about the government. The government gives the victims money, that's a good thing!', aldus Alex.
De verschillen over hoe ik dacht dat de mensen dachten over de overheid zijn groot, het tegenovergestelde. Maar mijn idee is ook - en die van vele andere reisgenoten - dat de Chinezen dit ook zeggen omdat ze niet anders kunnen. Een oude vrouw spreekt glimlachend als ze onze groep ziet: 'Ik ben al oud en moet genieten van het leven nu. Ik vind het best zo. Ik krijg 30 Yuan per maand, ben helemaal alleen na 12 mei 2008... Ik ben klaar om hier in dit dorpje te sterven'.
Ook het feit dat het een chemicaliënfabriek is geweest maakt het wrang. Wat ligt er nog en wat zijn de gevolgen voor de toekomst. Er wordt nu nog gewerkt aan puinruimingen, meer dan een jaar later. Onvoorstelbaar voor ons, maar in China en de moeilijk gelegen gebieden niets anders dan waar.
We spreken met bewoners van het gebied. Gedeeltes van gezinnen die het drama hebben overleefd leven in zelfgebouwde tentjes, ze krijgen een kleine financiële bijdrage van de overheid. Ook zijn er kleine blauwe tentjes die ze krijgen van het Rode Kruis.
Wat mij schokte is dat alle mensen die we spreken de overheid prijzen voor hun inzet na de aardbeving. In de westerse media heerst het idee dat het de schuld is van de overheid, maar zelfs mijn buddy Alex heeft grote respect voor de 'government'. 'I think only poor people complain about the government. The government gives the victims money, that's a good thing!', aldus Alex.
De verschillen over hoe ik dacht dat de mensen dachten over de overheid zijn groot, het tegenovergestelde. Maar mijn idee is ook - en die van vele andere reisgenoten - dat de Chinezen dit ook zeggen omdat ze niet anders kunnen. Een oude vrouw spreekt glimlachend als ze onze groep ziet: 'Ik ben al oud en moet genieten van het leven nu. Ik vind het best zo. Ik krijg 30 Yuan per maand, ben helemaal alleen na 12 mei 2008... Ik ben klaar om hier in dit dorpje te sterven'.
woensdag 22 juli 2009
Kennismaking met Alex
Het is alweer de derde dag hier en nu eindelijk tijd om mijn weblog up te daten. Vele indrukken en impressies op gedaan, het is waar: China als land, de cultuur en de mensen het maakt indruk!
In het Haarlems Dagblad heb ik al geschreven over de aankomstdag. Maar hier wil ik het graag over het project hebben en mijn buddy Alex.
Tijdens een foto speeddate spel leren wij de buddy 'kennen'. Alex als eerste natuurlijk. We hebben beide een foto van ons mee. Eentje waarop we staan of die wat voor jou persoonlijk betekent. Alex laat mij een foto zien van toen hij 6 a 7 jaar oud was. Hij staat er blij op, zijn armen gestrekt, zwaaiend en glimlachend. Daaronder een foto van twee jaar terug, dezelfde houding. Hij zegt dat het toeval was en niet van de eerste foto af wist. 'It's a habit. I’ll always be happy and crowdy.' De twee foto's staan voor wie Alex is, een vrolijke jongen die af en toe best druk kan zijn.
Tijdens de busreis komen allerlei dingen ter sprake. Ik wil hem eerst beter leren kennen voordat het specifiek over de aardbeving gaat. We zijn beide verknocht aan films en vond het grappig om te horen dat hij een grote Arnold Schwarzenegger fan is. Ook het uitwisselen van elkaars Ipod was lachen. Hij luisterde vol aandacht naar Mala Vita (Nederlandse Polka band) en genoot ervan. Op de mp3 van Alex staat voornamelijk instrumentale muziek. 'I love the violin, because is looks like a human voice. An violin can look to somebody’s heart and express emotions. I like that...' De muziek bracht me tot een thema waarover misschien ook mijn foto-expositie zal gaan. Sowieso over Sichuan, de aardbeving van 2008 en Alex. Maar wat Alex vooral is naast die vrolijke, drukke en intelligente persoon; een emotioneel iemand. Alex is een denker en heeft zo zijn strubbelingen en dromen.
In een volgend blog en/of het Haarlems Dagblad zal ik daar verder op in gaan. Ik heb het getroffen met hem. Ik kan mijn foto's maken en Alex is daar een goede begeleider in. Binnenkort ook meer over de verschillende scholen die wij al bezocht hebben en gaan bezoeken hier in Sichuan!
Cambee, even een biertje drinken met Alex :P
In het Haarlems Dagblad heb ik al geschreven over de aankomstdag. Maar hier wil ik het graag over het project hebben en mijn buddy Alex.
Tijdens een foto speeddate spel leren wij de buddy 'kennen'. Alex als eerste natuurlijk. We hebben beide een foto van ons mee. Eentje waarop we staan of die wat voor jou persoonlijk betekent. Alex laat mij een foto zien van toen hij 6 a 7 jaar oud was. Hij staat er blij op, zijn armen gestrekt, zwaaiend en glimlachend. Daaronder een foto van twee jaar terug, dezelfde houding. Hij zegt dat het toeval was en niet van de eerste foto af wist. 'It's a habit. I’ll always be happy and crowdy.' De twee foto's staan voor wie Alex is, een vrolijke jongen die af en toe best druk kan zijn.
Tijdens de busreis komen allerlei dingen ter sprake. Ik wil hem eerst beter leren kennen voordat het specifiek over de aardbeving gaat. We zijn beide verknocht aan films en vond het grappig om te horen dat hij een grote Arnold Schwarzenegger fan is. Ook het uitwisselen van elkaars Ipod was lachen. Hij luisterde vol aandacht naar Mala Vita (Nederlandse Polka band) en genoot ervan. Op de mp3 van Alex staat voornamelijk instrumentale muziek. 'I love the violin, because is looks like a human voice. An violin can look to somebody’s heart and express emotions. I like that...' De muziek bracht me tot een thema waarover misschien ook mijn foto-expositie zal gaan. Sowieso over Sichuan, de aardbeving van 2008 en Alex. Maar wat Alex vooral is naast die vrolijke, drukke en intelligente persoon; een emotioneel iemand. Alex is een denker en heeft zo zijn strubbelingen en dromen.
In een volgend blog en/of het Haarlems Dagblad zal ik daar verder op in gaan. Ik heb het getroffen met hem. Ik kan mijn foto's maken en Alex is daar een goede begeleider in. Binnenkort ook meer over de verschillende scholen die wij al bezocht hebben en gaan bezoeken hier in Sichuan!
Cambee, even een biertje drinken met Alex :P
dinsdag 21 juli 2009
zondag 19 juli 2009
Have a nice flight and "yi lu ping an"
Vandaag net even snel mail contact met Alex. Wij wenst me een prettige reis en kijkt uiteraard ook uit naar onze ontmoeting morgen. Zoals jullie waarschijnlijk al hebben gelezen op andere weblogs is er een overstroming geweest in Sichuan. "Some people went to bed as usual but woke up finding that the have a swimming pool in their living room" De nuchtere humor van Alex mag er weer zijn. Alles gaat bij Alex ok, er zijn wat belemmeringen, maar die laten ons niet uit t veld slaan.
Zo, het laatste berichtje uit Nederland voor nu... morgenavond maar kijken of er een online mogelijkheid is!
Haarlemsdagblad (18-07-2009)
donderdag 16 juli 2009
Voor vertrek
1. Sichuan is een groot gebied met vele indrukken, Hoe stel je de reis nu voor? Wat denk je mee te maken? Te gaan zien/beleven?
Ik heb vele verwachtingen van wat ik ga zien en meemaken. Een aantal dingen zijn mij ook nog niet helemaal duidelijk. Zal ik nog veel puin zien of valt dat reuze mee. Van verschillende media en reportages nog recent zie je in het epicentrum nog totale chaos en van mensen die er net vandaan komen hoor ik verhalen dat de opbouw alweer volop bezig is en dat die totale chaos wel 'meevalt'. Dan hoor ik ook dat je in het echte epicentrum Yingxiu niet kan komen, dat de buitenwereld daar niet mag komen... Maar ik denk dat de tendens toch wel zal zijn dat je de ramp in alles toch wel in het dagelijksleven blijft zien. Niet alleen aan het gebied, maar ook aan de mensen. Veel mensen spreken en jongeren ontmoeten dat zal zeker gebeuren en ik verheug me daar op, ben benieuwd naar hun verhalen!
2. Hoe denk je dat het maakproces zal verlopen voor jouw video/foto/verhaal?
Ik heb al een duidelijk beeld voor ogen hoe ik wil gaan fotograferen en wat mijn doel is. Ik wil een mooie reeks maken met mijn buddy Alex. Zijn verhaal, leefwereld en de mensen om hem heen. Heel intiem en dicht bij Alex zelf dus. Dit moet natuurlijk ontstaan in die week dat ik met hem optrek, maar mijn gevoel zegt dat hij daar wel open voor staat.
3. Hoe denk je dat de samenwerking zal verlopen met de groep/ en met je buddy?
Over mijn buddy heb ik dus al een beeld. Verder met de groep denk / hoop ik gewoon een hele leuke en leerzame tijd te hebben. Dat we het allemaal naar ons zin hebben en allemaal erg gemotiveerd te werk gaan, maar dat zit denk ik wel goed!
4. Wat hoop je te brengen en wat hoop je mee te krijgen? Wat wil je (algemeen en met je video/foto/verhaal) bereikt hebben als je weer naar Nederland teruggaat? En wat hoop je daar achter te laten?
De jongeren in de zwaar getrokken gebieden hebben het niet makkelijk (gehad). Scholen zijn weg, kortom geen educatie. Dit kunnen wij in principe niet in een keer 'goed maken', maar ik hoop wel een klein steentje te kunnen bijdragen aan de opbouw. Dat we er zijn en er ruchtbaarheid aan geven en ons verhaal doen in Nederland in woord en beeld, dat moet ook effect hebben.
Ik heb vele verwachtingen van wat ik ga zien en meemaken. Een aantal dingen zijn mij ook nog niet helemaal duidelijk. Zal ik nog veel puin zien of valt dat reuze mee. Van verschillende media en reportages nog recent zie je in het epicentrum nog totale chaos en van mensen die er net vandaan komen hoor ik verhalen dat de opbouw alweer volop bezig is en dat die totale chaos wel 'meevalt'. Dan hoor ik ook dat je in het echte epicentrum Yingxiu niet kan komen, dat de buitenwereld daar niet mag komen... Maar ik denk dat de tendens toch wel zal zijn dat je de ramp in alles toch wel in het dagelijksleven blijft zien. Niet alleen aan het gebied, maar ook aan de mensen. Veel mensen spreken en jongeren ontmoeten dat zal zeker gebeuren en ik verheug me daar op, ben benieuwd naar hun verhalen!
2. Hoe denk je dat het maakproces zal verlopen voor jouw video/foto/verhaal?
Ik heb al een duidelijk beeld voor ogen hoe ik wil gaan fotograferen en wat mijn doel is. Ik wil een mooie reeks maken met mijn buddy Alex. Zijn verhaal, leefwereld en de mensen om hem heen. Heel intiem en dicht bij Alex zelf dus. Dit moet natuurlijk ontstaan in die week dat ik met hem optrek, maar mijn gevoel zegt dat hij daar wel open voor staat.
3. Hoe denk je dat de samenwerking zal verlopen met de groep/ en met je buddy?
Over mijn buddy heb ik dus al een beeld. Verder met de groep denk / hoop ik gewoon een hele leuke en leerzame tijd te hebben. Dat we het allemaal naar ons zin hebben en allemaal erg gemotiveerd te werk gaan, maar dat zit denk ik wel goed!
4. Wat hoop je te brengen en wat hoop je mee te krijgen? Wat wil je (algemeen en met je video/foto/verhaal) bereikt hebben als je weer naar Nederland teruggaat? En wat hoop je daar achter te laten?
De jongeren in de zwaar getrokken gebieden hebben het niet makkelijk (gehad). Scholen zijn weg, kortom geen educatie. Dit kunnen wij in principe niet in een keer 'goed maken', maar ik hoop wel een klein steentje te kunnen bijdragen aan de opbouw. Dat we er zijn en er ruchtbaarheid aan geven en ons verhaal doen in Nederland in woord en beeld, dat moet ook effect hebben.
Dagboekje 1 - Haarlemsdagblad (16-07-2009)
dinsdag 14 juli 2009
In de krant en op de radio
Afgelopen zondagavond waren Filip en ik als deelnemers van het Youth in Sichuan in the Picture project te gast in het radio programma van CRTV. Daar vertelde wij over ons project, onze verwachtingen en doelen. Deze uitzending is terug te beluisteren via http://www.crtv.nl/news.php?readmore=465
Verder verscheen er vandaag ook een interview met mij over ons project in het Haarlemsdagblad (editie Haarlemmermeer) Ik kwam in contact met de hoofdredacteur en vertelde over het project en de voortgangen aldaar een jaar na de aardbeving. Pascal van Dongen was zo geinteresseerd dat hij daar wel aandacht in zijn editie aan wilde schenken. Nu zal ik daar ook naast deze weblog een soort dagboekje bijhouden over mijn ervaringen in Sichuan. Dus binnenkort allemaal ook even kijken op http://www.haarlemsdagblad.nl/!
Bron: Haarlemsdagblad (14-07-2009)
vrijdag 10 juli 2009
The whole building was "dancing"
Over ruim een week gaan we richting Chengdu, de hoofdstad van de provincie Sichuan. Nu de reis dan eindelijk nabij is zijn we allemaal ook gekoppeld aan onze buddy in Sichuan. Mijn 'buddy' (Chinese student) heet Alex, Wang Xiao Dong, maar gelukkig hebben de meeste Chinese jongeren dus een Engelse naam ;-)
Alex studeert Engels in Deyang. Deyang is een stad in de provincie Sichuan die dus is getroffen door de aardbeving een jaar geleden. Met 3,8 miljoen inwoners is het een van de belangrijkste steden van Sichuan. De staalindustrie is een van de grootste inkomstenbronnen voor de bewoners aldaar.
Vandaag heb ik kort contact gehad met Alex. Hij vertelde mij hoe hij de dag heeft beleeft die 12e mei in 2008. 'When the earthquake happened, I was at school. That was at 14:28, about five minutes after we entered the classroom. I sat in the first row (that's my habit), suddenly my chair began to shake, I thought it was the classmate behind me, but when I turned around and asked the person what she was doing, I found that the whole building was "dancing". We were in floor one and many people just jumped out of the window.'
'The first thing I did was trying getting in touch with my parents, it took me more than one hour to do so, because of lack of signal. Thank God they were both safe.'
Alex heeft heel erg veel geluk gehad en zat ook buiten het echte epicentrum. Hierdoor kwam hij op mij ook vrij relaxt over. De komende dagen tot 19 juli hebben wij meer mail contact. Ik zou graag nog willen weten hoe het daar nu is en hoe verder...
Uiteindelijk gaat het natuurlijk om het hier en nu daar in China. Ik hoop jullie dagelijks mijn verhalen en foto's te kunnen laten zien via deze weblog en het Haarlemsdagblad.
Al kan het eerste misschien nog lastig worden... Vandaag zijn we er achter gekomen dat deze Blogspot website niet te ontvangen is in China. Er is mij door mensen 'gewaarschuwd' niet te kritisch over de politiek en aanverwante zaken te hebben in mijn weblog, maar ook dit is weer heel erg schrijnend voor het China van nu...
Tot een volgende blog en vanaf 14 juli besteed het Haarlemsdagblad ook aandacht aan onze reis naar Sichuan! Ik zal daar om de aantal dagen een persoonlijk dagboekje bijhouden, houd dat dus in de gaten!
Groet Kenny
Alex studeert Engels in Deyang. Deyang is een stad in de provincie Sichuan die dus is getroffen door de aardbeving een jaar geleden. Met 3,8 miljoen inwoners is het een van de belangrijkste steden van Sichuan. De staalindustrie is een van de grootste inkomstenbronnen voor de bewoners aldaar.
Vandaag heb ik kort contact gehad met Alex. Hij vertelde mij hoe hij de dag heeft beleeft die 12e mei in 2008. 'When the earthquake happened, I was at school. That was at 14:28, about five minutes after we entered the classroom. I sat in the first row (that's my habit), suddenly my chair began to shake, I thought it was the classmate behind me, but when I turned around and asked the person what she was doing, I found that the whole building was "dancing". We were in floor one and many people just jumped out of the window.'
'The first thing I did was trying getting in touch with my parents, it took me more than one hour to do so, because of lack of signal. Thank God they were both safe.'
Alex heeft heel erg veel geluk gehad en zat ook buiten het echte epicentrum. Hierdoor kwam hij op mij ook vrij relaxt over. De komende dagen tot 19 juli hebben wij meer mail contact. Ik zou graag nog willen weten hoe het daar nu is en hoe verder...
Uiteindelijk gaat het natuurlijk om het hier en nu daar in China. Ik hoop jullie dagelijks mijn verhalen en foto's te kunnen laten zien via deze weblog en het Haarlemsdagblad.
Al kan het eerste misschien nog lastig worden... Vandaag zijn we er achter gekomen dat deze Blogspot website niet te ontvangen is in China. Er is mij door mensen 'gewaarschuwd' niet te kritisch over de politiek en aanverwante zaken te hebben in mijn weblog, maar ook dit is weer heel erg schrijnend voor het China van nu...
Tot een volgende blog en vanaf 14 juli besteed het Haarlemsdagblad ook aandacht aan onze reis naar Sichuan! Ik zal daar om de aantal dagen een persoonlijk dagboekje bijhouden, houd dat dus in de gaten!
Groet Kenny
Abonneren op:
Posts (Atom)
