CRTV item Foto expositie Youth in Sichuan in the picture

Afgelopen 10 oktober opende ik samen met mijn reisgenootje San Diep mijn foto expositie 'Youth in Sichuan in the picture'. Inmiddels is de expositie periode bij Artquake voorbij, maar voor de mensen die alsnog een kleine indruk willen hebben van die avond en wat foto's willen zien kunnen nu ook kijken naar het item dat de Nederlands Chinese televisie heeft gemaakt die avond.

Bekijk het item via: http://www.youtube.com/watch?v=1hDy5n3kDqc

Na vele verzoek zal ik een aantal foto's ook online plaatsen. Ook ben ik bezig om een fotoboek te maken (kleine oplage) voor de liefhebbers! Snel meer informatie daarover!

Groeten van Kenny

Opening foto expositie 'Youth in Sichuan in the picture in gallery Artquake

Afgelopen zaterdag heb ik mijn foto expositie 'Youth in Sichuan in the picture' geopend in gallery Artquake te Hoofddorp. De opening was onderdeel van de Cultuurn8 die zaterdag plaats vond op verschillende locaties in de Haarlemmermeer.

Samen met reisgenoot San Diep - die oa een Tai chi / Kung fu dans deed - vertelde we ons 'Sichua verhaal' aan tal van geinteresseerden. Het was een geslaagde avond die ook gevolgd wordt door CRTV en Meerradio.

Hierbij de link naar een video-compilatie van de avond gemaakt door Bastiaan Rook.

http://www.youtube.com/watch?v=J_yrg7gIeg0

De foto expositie is nog te bezoeken t/m 22 oktober.

Voor meer info zie: http://www.artquake.nl/

Inleidend woordje

Foto's hangen nog t/m 22 oktober in gallery Artquake in Hoofddorp

Foto-expositie Youth in Sichuan in the picture

Beste genodigde,

Graag nodig ik u uit om aanwezig te zijn bij de opening van mijn foto-expositie op Zaterdag 10 oktober 2009 [20.30 uur] in expositie galerij Artquake te Hoofddorp.

Afgelopen zomer heb ik samen met 19 andere jongeren Sichuan in China bezocht. Het Inspraakorgaan Chinezen heeft i.s.m. Chinese Radio en Televisie, Chinese Jongeren Organisatie, Tsinghua alumni vereniging Nederland en ARTventure dit project georganiseerd. Xplore, een programma dat werkt aan draagkrachtversterking voor ontwikkelingssamenwerking maakte deze reis mogelijk.

Doel van onze reis was om de gevolgen van de aardbeving die op 12 mei 2008 in de provincie Sichuan plaats vond vast te leggen in woord en beeld. Met al onze indrukken en ervaringen aldaar zijn wij terug in Nederland om het verhaal van China anno nu door te geven. Een vertekend beeld in de westerse media, de ontwikkelingssamenwerking en de nieuwe kansen voor de jeugd, dat zijn zo een aantal dingen die tijdens de reis een grote rol hebben gespeeld.

Ikzelf heb twee weken lang gefotografeerd met behulp van mijn buddy Alex die mij zijn visie op het China van nu gaf. Een bijzondere jongen met veel ambities, net zoals vele andere Chinese jongeren. Mijn foto-expositie vertelt het verhaal van de gevolgen van die aardbeving en hoe de jonge nieuwe Chinese generatie hiermee om gaat.

Graag hoop ik u te zien op zaterdag 10 oktober!

[PS. Graag ontvang ik een bevestiging of u aanwezig kan zijn op zaterdag 10 november tijdens de opening van de foto-expositie]

Bezoekadres ArtquakeHoofdweg 694 - 696
2132 BT Hoofddorp

http://www.artquake.nl/

Met vriendelijke groet,
Kenny Nagelkerke

06 15 2650 71

http://www.catseyecinema.nl/

http://www.sichuan2009.blogspot.com/

Sichuan verhalen bij CRTV radio

Afgelopen zondag waren Filip, Jimmy en ik weer bij CRTV radio. Ditmaal om tekst en uitleg te geven over onze belevenissen en ondervindingen in Sichuan.

Het uurtje is terug te beluisteren op:
http://www.salto.nl/streamplayer/ondemand_stads.asp?y=09&m=09&d=06&t=2100

De tijdelijke scholen en woonkampen

Ik ben net een dag terug, maar helaas in China zelf door allerlei omstandigheden te weinig de tijd gehad om goed mijn blog bij te houden. Vandaar dat ik nu nog graag een aantal verhalen met jullie wil delen. Deze gaat over de tijdelijk scholen en woonkampen.

Tijdens onze reis hebben we aardig wat tijdelijk en getroffen scholen bezocht in het aardbevingsgebied. Vele staan nog wel overeind, maar het is dan nog te risicovol om daarin les te geven. Meestal zijn er dan naast de school of in de buurt tijdelijke noodlokalen en of hele 'schoolcomplexen' gebouwd. Deze stellen niet heel veel voor. Natuurlijk zijn ze tijdelijk, maar er wordt meestal wel zo'n twee tot drie jaar gebruik van gemaakt. Vele nieuwe complexen zijn nog volop in aanbouw. Over een jaar of twee moeten de meeste scholen wel klaar zijn.

Een van de tijdelijke scholen die het meeste indruk op me heeft gemaakt is de 'Holland Qiao Ai Xin' basisschool. (Een school die oa. door de Vereniging van Chinese Scholen in Nederland is heropgebouwd op een veiligere locatie) Een aantal kilometer verderop zijn daar noodlokalen neergezet. Deze zijn er zo slecht aan toe dat je denk hoe t mogelijk is dat je daar als scholier les kan krijgen. De hitte, geen airco en vele lekages. Kortgezegd is het er gewoon een onhygiënische troep. En daar hebben dan 40 kinderen per lokaal les...

Tijdelijke leslokaal van de 'Holland Qiao Ai Xin' basisschool.

Buitenkant tijdelijke leslokalen

Een ander fenomeen in het getroffen gebied zijn de vele woonkampen oftewel tijdelijke shelters. In Sichuan zijn er misschien wel honderden van dit soort woonkampen. Tijdens onze vele busreizen komen we er ontzettend veel tegen. In een openstuk gebied zie je tot zover je kan kijken de witte huisjes met blauwe daken. Het is allemaal heel erg basic en klein. De woonkampen maken indruk omdat het zo groots is en het alleen maar kwantiteit is.

Bij Deyang bezoeken we zo'n massale 'dorp' shelters waarbij ook een basisschool is gelegen genaamd 'Dongqi'. We hebben daar de tijd om inwoners en kinderen te spreken. Met behulp van Alex spreek ik een ouder echtpaar. We worden uitgenodigd om bij hun binnen te komen. In hun tijdelijke woning. Het is er erg warm en we krijgen er gekookt water aangeboden met suiker. Alex zegt dat dit erg gebruikelijk is. De hitte wordt nu nog erger en we zweten ons een ongeluk. Maar de vriendelijkheid en vrolijkheid van de mensen maakt heel veel goed. Ze zijn blij ons te zien en vinden het leuk dat er zo af en toe mensen komen van het buitenland om hun situatie te ondervinden. In het begin had ik het erg moeilijk om daar bij die tijdelijke shelters te zijn. Ik voelde me een toerist uit het westen die zo nodig daar ging kijken hoe t gaat. Ik voelde me er niet op mijn gemak. Ik stelde mij zo voor dat daar wekelijks touring cars komen met een lading toeristen om de boel even komen vast te leggen. Vreselijk eigenlijk...

Maar tegelijker tijd wist ik ook waarvoor we daar waren om dit beeld hier in Nederland te laten zien. We zijn geen journalisten, maar we willen juist hun verhaal aan andere mensen laten zien. Te echte verhaal en niet die in de westerse media staat. Feit is ook dat ze daar ook de bevolking van de getroffen gebieden niets van die westerse media moeten hebben.

De gastvrijheid van de mensen daar en van het echtpaar waar we ruim een uur hebben vertoeft was hartverwarmend. Het positieve straalt van de mensen, ik kan het niet blijven herhalen. Met niets gelukkig zijn na zo'n grote ramp is ongekend!

Een van de vele gezinnen die leven in een tijdelijke shelter na de aardbeving van 2008

Een straatje tijdelijke woningen

Nieuwe fotoblog

Roger, onze tourguide van de eerste week

Pandabeer in het Pandaverblijf van Chengdu

Xu Liang en Alex in de hotelkamer

Sichuan lunch


John en Alex looking cool (Alex met mijn zonnebril)

Hangende pandabeer in het Chengdu Pandapark

Eenden te koop op de markt van Luodai (nabij Chengdu)

In een noodle restaurant met Alex, laatste avondmaaltijd met hem

In een taxi op weg naar de binnenstad van Chengdu (Shoppen!)

Alex en ik drinken vele biertjes in een K TV room (KARAOKE!)

De etenswaren markt in Luodai....

Nieuwe foto's

Alex en ik

De brokstukken van Hong Da

Vandaag zijn we naar Hong Da geweest. Een klein bergdorpje in Sichuan. Daar was een grote chemicaliënfabriek gevestigd die volledig is verwoest door de aardbeving. De werknemers en hun families woonden daar ook, en vele gewonden en doden waren het gevolg. De brokstukken en de locals die daar nog in tentjes wonen maken indruk. Het is dag drie en we zien nu eigenlijk voor het eerst de vreselijke gevolgen van de aardbeving van 12 mei 2008.

Ook het feit dat het een chemicaliënfabriek is geweest maakt het wrang. Wat ligt er nog en wat zijn de gevolgen voor de toekomst. Er wordt nu nog gewerkt aan puinruimingen, meer dan een jaar later. Onvoorstelbaar voor ons, maar in China en de moeilijk gelegen gebieden niets anders dan waar.

We spreken met bewoners van het gebied. Gedeeltes van gezinnen die het drama hebben overleefd leven in zelfgebouwde tentjes, ze krijgen een kleine financiële bijdrage van de overheid. Ook zijn er kleine blauwe tentjes die ze krijgen van het Rode Kruis.

Wat mij schokte is dat alle mensen die we spreken de overheid prijzen voor hun inzet na de aardbeving. In de westerse media heerst het idee dat het de schuld is van de overheid, maar zelfs mijn buddy Alex heeft grote respect voor de 'government'. 'I think only poor people complain about the government. The government gives the victims money, that's a good thing!', aldus Alex.

De verschillen over hoe ik dacht dat de mensen dachten over de overheid zijn groot, het tegenovergestelde. Maar mijn idee is ook - en die van vele andere reisgenoten - dat de Chinezen dit ook zeggen omdat ze niet anders kunnen. Een oude vrouw spreekt glimlachend als ze onze groep ziet: 'Ik ben al oud en moet genieten van het leven nu. Ik vind het best zo. Ik krijg 30 Yuan per maand, ben helemaal alleen na 12 mei 2008... Ik ben klaar om hier in dit dorpje te sterven'.

Kennismaking met Alex

Het is alweer de derde dag hier en nu eindelijk tijd om mijn weblog up te daten. Vele indrukken en impressies op gedaan, het is waar: China als land, de cultuur en de mensen het maakt indruk!
In het Haarlems Dagblad heb ik al geschreven over de aankomstdag. Maar hier wil ik het graag over het project hebben en mijn buddy Alex.

Tijdens een foto speeddate spel leren wij de buddy 'kennen'. Alex als eerste natuurlijk. We hebben beide een foto van ons mee. Eentje waarop we staan of die wat voor jou persoonlijk betekent. Alex laat mij een foto zien van toen hij 6 a 7 jaar oud was. Hij staat er blij op, zijn armen gestrekt, zwaaiend en glimlachend. Daaronder een foto van twee jaar terug, dezelfde houding. Hij zegt dat het toeval was en niet van de eerste foto af wist. 'It's a habit. I’ll always be happy and crowdy.' De twee foto's staan voor wie Alex is, een vrolijke jongen die af en toe best druk kan zijn.

Tijdens de busreis komen allerlei dingen ter sprake. Ik wil hem eerst beter leren kennen voordat het specifiek over de aardbeving gaat. We zijn beide verknocht aan films en vond het grappig om te horen dat hij een grote Arnold Schwarzenegger fan is. Ook het uitwisselen van elkaars Ipod was lachen. Hij luisterde vol aandacht naar Mala Vita (Nederlandse Polka band) en genoot ervan. Op de mp3 van Alex staat voornamelijk instrumentale muziek. 'I love the violin, because is looks like a human voice. An violin can look to somebody’s heart and express emotions. I like that...' De muziek bracht me tot een thema waarover misschien ook mijn foto-expositie zal gaan. Sowieso over Sichuan, de aardbeving van 2008 en Alex. Maar wat Alex vooral is naast die vrolijke, drukke en intelligente persoon; een emotioneel iemand. Alex is een denker en heeft zo zijn strubbelingen en dromen.

In een volgend blog en/of het Haarlems Dagblad zal ik daar verder op in gaan. Ik heb het getroffen met hem. Ik kan mijn foto's maken en Alex is daar een goede begeleider in. Binnenkort ook meer over de verschillende scholen die wij al bezocht hebben en gaan bezoeken hier in Sichuan!

Cambee, even een biertje drinken met Alex :P

Vertrek Schiphol 19 juli

{Spam?} Vertrek Schiphol 19 juli

Have a nice flight and "yi lu ping an"

Vandaag net even snel mail contact met Alex. Wij wenst me een prettige reis en kijkt uiteraard ook uit naar onze ontmoeting morgen. Zoals jullie waarschijnlijk al hebben gelezen op andere weblogs is er een overstroming geweest in Sichuan. "Some people went to bed as usual but woke up finding that the have a swimming pool in their living room" De nuchtere humor van Alex mag er weer zijn. Alles gaat bij Alex ok, er zijn wat belemmeringen, maar die laten ons niet uit t veld slaan.

Zo, het laatste berichtje uit Nederland voor nu... morgenavond maar kijken of er een online mogelijkheid is!

Haarlemsdagblad (18-07-2009)

Voor vertrek

1. Sichuan is een groot gebied met vele indrukken, Hoe stel je de reis nu voor? Wat denk je mee te maken? Te gaan zien/beleven?

Ik heb vele verwachtingen van wat ik ga zien en meemaken. Een aantal dingen zijn mij ook nog niet helemaal duidelijk. Zal ik nog veel puin zien of valt dat reuze mee. Van verschillende media en reportages nog recent zie je in het epicentrum nog totale chaos en van mensen die er net vandaan komen hoor ik verhalen dat de opbouw alweer volop bezig is en dat die totale chaos wel 'meevalt'. Dan hoor ik ook dat je in het echte epicentrum Yingxiu niet kan komen, dat de buitenwereld daar niet mag komen... Maar ik denk dat de tendens toch wel zal zijn dat je de ramp in alles toch wel in het dagelijksleven blijft zien. Niet alleen aan het gebied, maar ook aan de mensen. Veel mensen spreken en jongeren ontmoeten dat zal zeker gebeuren en ik verheug me daar op, ben benieuwd naar hun verhalen!

2. Hoe denk je dat het maakproces zal verlopen voor jouw video/foto/verhaal?

Ik heb al een duidelijk beeld voor ogen hoe ik wil gaan fotograferen en wat mijn doel is. Ik wil een mooie reeks maken met mijn buddy Alex. Zijn verhaal, leefwereld en de mensen om hem heen. Heel intiem en dicht bij Alex zelf dus. Dit moet natuurlijk ontstaan in die week dat ik met hem optrek, maar mijn gevoel zegt dat hij daar wel open voor staat.

3. Hoe denk je dat de samenwerking zal verlopen met de groep/ en met je buddy?

Over mijn buddy heb ik dus al een beeld. Verder met de groep denk / hoop ik gewoon een hele leuke en leerzame tijd te hebben. Dat we het allemaal naar ons zin hebben en allemaal erg gemotiveerd te werk gaan, maar dat zit denk ik wel goed!

4. Wat hoop je te brengen en wat hoop je mee te krijgen? Wat wil je (algemeen en met je video/foto/verhaal) bereikt hebben als je weer naar Nederland teruggaat? En wat hoop je daar achter te laten?

De jongeren in de zwaar getrokken gebieden hebben het niet makkelijk (gehad). Scholen zijn weg, kortom geen educatie. Dit kunnen wij in principe niet in een keer 'goed maken', maar ik hoop wel een klein steentje te kunnen bijdragen aan de opbouw. Dat we er zijn en er ruchtbaarheid aan geven en ons verhaal doen in Nederland in woord en beeld, dat moet ook effect hebben.

Dagboekje 1 - Haarlemsdagblad (16-07-2009)

In de krant en op de radio

Afgelopen zondagavond waren Filip en ik als deelnemers van het Youth in Sichuan in the Picture project te gast in het radio programma van CRTV. Daar vertelde wij over ons project, onze verwachtingen en doelen. Deze uitzending is terug te beluisteren via http://www.crtv.nl/news.php?readmore=465

Verder verscheen er vandaag ook een interview met mij over ons project in het Haarlemsdagblad (editie Haarlemmermeer) Ik kwam in contact met de hoofdredacteur en vertelde over het project en de voortgangen aldaar een jaar na de aardbeving. Pascal van Dongen was zo geinteresseerd dat hij daar wel aandacht in zijn editie aan wilde schenken. Nu zal ik daar ook naast deze weblog een soort dagboekje bijhouden over mijn ervaringen in Sichuan. Dus binnenkort allemaal ook even kijken op http://www.haarlemsdagblad.nl/!

Bron: Haarlemsdagblad (14-07-2009)

The whole building was "dancing"

Over ruim een week gaan we richting Chengdu, de hoofdstad van de provincie Sichuan. Nu de reis dan eindelijk nabij is zijn we allemaal ook gekoppeld aan onze buddy in Sichuan. Mijn 'buddy' (Chinese student) heet Alex, Wang Xiao Dong, maar gelukkig hebben de meeste Chinese jongeren dus een Engelse naam ;-)

Alex studeert Engels in Deyang. Deyang is een stad in de provincie Sichuan die dus is getroffen door de aardbeving een jaar geleden. Met 3,8 miljoen inwoners is het een van de belangrijkste steden van Sichuan. De staalindustrie is een van de grootste inkomstenbronnen voor de bewoners aldaar.

Vandaag heb ik kort contact gehad met Alex. Hij vertelde mij hoe hij de dag heeft beleeft die 12e mei in 2008. 'When the earthquake happened, I was at school. That was at 14:28, about five minutes after we entered the classroom. I sat in the first row (that's my habit), suddenly my chair began to shake, I thought it was the classmate behind me, but when I turned around and asked the person what she was doing, I found that the whole building was "dancing". We were in floor one and many people just jumped out of the window.'
'The first thing I did was trying getting in touch with my parents, it took me more than one hour to do so, because of lack of signal. Thank God they were both safe.'

Alex heeft heel erg veel geluk gehad en zat ook buiten het echte epicentrum. Hierdoor kwam hij op mij ook vrij relaxt over. De komende dagen tot 19 juli hebben wij meer mail contact. Ik zou graag nog willen weten hoe het daar nu is en hoe verder...

Uiteindelijk gaat het natuurlijk om het hier en nu daar in China. Ik hoop jullie dagelijks mijn verhalen en foto's te kunnen laten zien via deze weblog en het Haarlemsdagblad.
Al kan het eerste misschien nog lastig worden... Vandaag zijn we er achter gekomen dat deze Blogspot website niet te ontvangen is in China. Er is mij door mensen 'gewaarschuwd' niet te kritisch over de politiek en aanverwante zaken te hebben in mijn weblog, maar ook dit is weer heel erg schrijnend voor het China van nu...

Tot een volgende blog en vanaf 14 juli besteed het Haarlemsdagblad ook aandacht aan onze reis naar Sichuan! Ik zal daar om de aantal dagen een persoonlijk dagboekje bijhouden, houd dat dus in de gaten!

Groet Kenny

Een jaar na Sichuan

Ruim een jaar na de aardbeving in Sichuan ga ik met 19 andere jongeren naar het rampgebied. Een gebied vol verdriet en vragen. Ook ik heb vragen, maar in eerste instantie ben ik daar niet om die te stellen. Alhoewel ik met mijn fotografie toch het een en ander probeer te vangen dan alleen het plaatje...

Naast de overheidskwestie, de vragen en woede onder de bevolking aldaar zijn we vooral bezig met de toekomst van Sichuan en wat de gevolgen zijn voor de jeugd. Zullen zij nu een achterstand krijgen omdat de opbouw daar erg langzaam gaat of kan er uit deze vreselijke gebeurtenis nieuwe kracht en energie onstaan voor nieuwe projecten?

De Chinese overheid trekt 462 miljard euro uit voor haar eigen economie. China wil de nieuwe werelde grootmacht worden, en zal dat waarschijnlijk ook wel lukken (economen voorspellen 2040). Maar door de grote verschillen in zo'n groot land is dat eigenlijk lastig voor te stellen. Aan de ene kant denken we aan de arme boeren op het platte land en anderzijds de welvaarende economie in grote steden als Shanghai en Hong Kong.

Die grote verschillen vind ik interessant en ik ben dan ook vooral benieuwd hoe de mensen in en rondom het Sichuan gebied hierover denken en vinden. Hoe staan zij tegenover de Chinese politiek op dit standpunt en wat zal dat met hun levens doen.

Treffend beeld op de brokstukken in Sichuan

Op 22 mei zond Een Vandaag een pakkende reportage uit over Sichuan een jaar later. Deze reportage is hier nog te zien: http://player.omroep.nl/?aflID=9528260&start=0:18:51&end=0:27:31

Over drie weken zal ik het door mijn eigen lens zien... Kloppen de vooroordelen, worden mijn vragen beantwoord en zijn er echt nieuwe kansen voor de jeugd in Sichuan?