Tijdens onze reis hebben we aardig wat tijdelijk en getroffen scholen bezocht in het aardbevingsgebied. Vele staan nog wel overeind, maar het is dan nog te risicovol om daarin les te geven. Meestal zijn er dan naast de school of in de buurt tijdelijke noodlokalen en of hele 'schoolcomplexen' gebouwd. Deze stellen niet heel veel voor. Natuurlijk zijn ze tijdelijk, maar er wordt meestal wel zo'n twee tot drie jaar gebruik van gemaakt. Vele nieuwe complexen zijn nog volop in aanbouw. Over een jaar of twee moeten de meeste scholen wel klaar zijn.
Tijdelijke leslokaal van de 'Holland Qiao Ai Xin' basisschool.
Buitenkant tijdelijke leslokalen
Een ander fenomeen in het getroffen gebied zijn de vele woonkampen oftewel tijdelijke shelters. In Sichuan zijn er misschien wel honderden van dit soort woonkampen. Tijdens onze vele busreizen komen we er ontzettend veel tegen. In een openstuk gebied zie je tot zover je kan kijken de witte huisjes met blauwe daken. Het is allemaal heel erg basic en klein. De woonkampen maken indruk omdat het zo groots is en het alleen maar kwantiteit is.
Bij Deyang bezoeken we zo'n massale 'dorp' shelters waarbij ook een basisschool is gelegen genaamd 'Dongqi'. We hebben daar de tijd om inwoners en kinderen te spreken. Met behulp van Alex spreek ik een ouder echtpaar. We worden uitgenodigd om bij hun binnen te komen. In hun tijdelijke woning. Het is er erg warm en we krijgen er gekookt water aangeboden met suiker. Alex zegt dat dit erg gebruikelijk is. De hitte wordt nu nog erger en we zweten ons een ongeluk. Maar de vriendelijkheid en vrolijkheid van de mensen maakt heel veel goed. Ze zijn blij ons te zien en vinden het leuk dat er zo af en toe mensen komen van het buitenland om hun situatie te ondervinden. In het begin had ik het erg moeilijk om daar bij die tijdelijke shelters te zijn. Ik voelde me een toerist uit het westen die zo nodig daar ging kijken hoe t gaat. Ik voelde me er niet op mijn gemak. Ik stelde mij zo voor dat daar wekelijks touring cars komen met een lading toeristen om de boel even komen vast te leggen. Vreselijk eigenlijk...
Maar tegelijker tijd wist ik ook waarvoor we daar waren om dit beeld hier in Nederland te laten zien. We zijn geen journalisten, maar we willen juist hun verhaal aan andere mensen laten zien. Te echte verhaal en niet die in de westerse media staat. Feit is ook dat ze daar ook de bevolking van de getroffen gebieden niets van die westerse media moeten hebben.
De gastvrijheid van de mensen daar en van het echtpaar waar we ruim een uur hebben vertoeft was hartverwarmend. Het positieve straalt van de mensen, ik kan het niet blijven herhalen. Met niets gelukkig zijn na zo'n grote ramp is ongekend!
Een van de vele gezinnen die leven in een tijdelijke shelter na de aardbeving van 2008
Een straatje tijdelijke woningen
